مقیاس های دما به مجموعه ای از اعداد و واحدهای استاندارد اطلاق می شود که برای اندازه گیری دما و نشان دادن میزان گرما یا سردی مورد استفاده قرار می گیرند. این مقیاس ها بر اساس متغیرهای مختلفی مانند آب، جوانه های گیاهان، اندازه گیری های الکترونیکی و محیط های دیگر تعریف و استفاده می شوند.
مقیاس های دما را می توان به دو دسته عمده تقسیم کرد: مقیاس های مطلق و مقیاس های نسبی. مقیاس های مطلق دما بر اساس مشخصه هایی مانند ثابت های فیزیکی تعریف می شوند و مستقل از هر نوع نشانگری هستند. برخی از مقیاس های مطلق معروف شامل مقیاس کلوین، مقیاس فارنهایت و مقیاس سلسیوس است.
مقیاس های نسبی دما بر اساس تغییرات و تفاوت های نسبی دما تعریف می شوند. برخی از مقیاس های نسبی معروف شامل مقیاس رنگی، مقیاس دیود و مقیاس ترموکوپل است. این مقیاس ها معمولاً در ابزارهایی مانند ترمومترها و ترموستات ها استفاده می شوند.
هر مقیاس دما به طور کلی شامل یک مبدا، یک واحد اندازه گیری و یک روش تبدیل است. مبدا به عنوان نقطه ای تعریف می شود که دمای معینی را نشان می دهد، و واحد اندازه گیری برای نمایش دما استفاده می شود. روش های تبدیل نیز برای تبدیل اعداد دما بین مقیاس های مختلف مورد استفاده قرار می گیرند.
مقیاس های دما در حوزه های مختلفی از جمله علم، صنعت، پزشکی و هواشناسی استفاده می شوند. این مقیاس ها امکان بررسی و مقایسه دما در محیط های مختلف را فراهم می کنند و به ما کمک می کنند تا فهم بهتری از روند تغییرات دما در جوامع مختلف پیدا کنیم.
